Renesans był w historii architektury okresem niebywałego rozkwitu. Narodziło się wiele nowych idei, które dzięki wynalezieniu druku bardzo szybki rozpowszechniły się na cały świat. Książki sprawiały, że wiedza i nauka wyszła poza krąg dworski i kościelny a mecenat świecki stawał się coraz bardziej popularny. Rozkwit XV-wiecznych włoskich bogatych komun miejskich doskonale prosperujących za sprawą handlu i rzemiosła przyczynił się do niebywałego ruchu w budownictwie. Wznoszono pokaźne domy mieszkalne, siedziby różnych instytucji, gmachy publiczne itd. Poszczególne miasta rywalizowały ze sobą, starając się przewyższyć innych wspaniałością architektury oraz terenów publicznych. Ówczesne rozwiązania do dzisiaj budzą zachwyt. Renesansowi architekci często czerpali swoje inspiracje z antyku i coraz większe było zapotrzebowanie na budowle właśnie w takim stylu. Zleceniodawcami były nie tylko dwory królewskie i kościoły ale coraz więcej prywatnych osób- mieszczan, kupców- pragnących pozostawić coś dla potomnych.Architekturę renesansu cechował porządek Korycki, który można zauważyć np. na fasadach kościoła Santa Susanna w Rzymie. Dekoracyjne kapitale Koryckie bardzo ożywiły mury i wnętrza ówczesnych kościołów. Uważa się że początek wielkiej rewolucji w architekturze określanej mianem renesansu stanowi kopuła katedry Santa Maria del Fiore. Osiągnięcia Bruneleschiego dalece wykraczają poza rozwiązania techniczne z czasów gotyku. Innym przykładem włoskiego renesansu jest Bazylika oraz Plac św. Piotra w Rzymie. Masywna Kopuła przykrywająca bazylikę liczy 42 metry i składa się z dwóch czasz, wewnętrznej oraz zewnętrznej. Potężna konstrukcja wspiera się na czterech masywnych przęsłach i opasana jest ukrytymi żelaznymi łańcuchami. Wieńczy ją przypominające koronę latarnia wznosząca się na wyrskości 137 metrów nad posadzką bazyliki. Na niej natomiast umieszczona została kula i krzyż.
