Modernizm zapoczątkowany przez Bauhaus nie był jedynym kierunkiem w architekturze XX wieku. Na całym świcie wielu architektów nawiązywało do tradycji historycznych oraz miejscowych. Inni natomiast pracowali w sposób który opierał się na kategoryzacji, jeszcze inni pozwalali sobie n zupełne szaleństwo w architekturze. Tradycjonalizm, który można powiedzieć był na nowo odkrytym klasycyzmem, rozkwitał zarówno w atmosferze wielkich demokracji jak też brutalnych dyktatur. Tradycjonalizm XX wieku przybierał bardzo różne formy. Wielu architektów było jak najbardziej za postępem ale sprzeciwiali się temu co wydawało im się świadomym odrzuceniem tradycji przez zuchwałych młodych modernistów. Byli jednocześnie zwolennikami i stosowania najlepszych materiałów oraz pięknego rzemiosła. Style tradycjonalistyczne, inaczej mówiąc konserwatywne, w architekturze były całkowitym przeciwieństwem modernizmu. Ich cecha charakterystyczna jest powrót do tradycyjnych idei i unikanie nowych radykalnych zmian. Niewątpliwy wpływ na taki sposób postrzegania architektury miała niemiecka szkoła stuttgarcka, z której znany jest Paul Bonatz. Ówcześni architekci wykorzystywali przeważnie lokalny styl, który najczęściej spotykał się z dużym poparciem ludności nie będącej w stanie zaakceptować abstrakcyjnych form jakie niósł za sobą modernizm. Przeważało raczej zamiłowanie do lokalnej tradycji, monumentalizmu, prostoty i wykorzystywania lokalnych materiałów podczas tworzenia budowli. Dlatego tez wszelkie wykończenia w stylu tradycjonalnym są proste, nie rzucające się w oczy. Jednakże wiele budowli pochodzących z tamtego okresu ma swój urok i niepowtarzalny styl architektoniczny.W tym okresie największa rolę na gruncie architektonicznym odegrali tacy architekci jak Paul Bonatz, Lew Rudniew, Borys Jofan, czy Werner March.
